Paul Vos - Gitaar
 |
Zoals veel gitaristen begon Paul Vos met het begeleiden van popliedjes. Zijn eerste zelf gekochte singletje was “Hey Joe” van Jimi Hendrix. Invloeden kwamen ook van Cuby and the Blizzards, Brainbox en John Mayall. Met een trio, met onder andere Mark van Platen als vreemdste drummer ooit, werden de eerste stappen naar de geïmproviseerde muziek gezet.
Toen Uncle Meat van Frank Zappa en The Mothers of Invention verscheen, ontstond van daaruit de interesse voor klassieke muziek. Eerst Stravinsky en Bartók, later na het horen van “De Post” van Tielman Susato kwamen de middeleeuwen/renaissance en rest van de klassieke muziek in het vizier. Op zijn vijftiende ging Paul naar de Osse Muziekschool voor klassiek les en leerde hij noten lezen. De studies Muziekwetenschap en Sonologie in Utrecht en Klassiek Gitaar aan het Conservatorium in Arnhem volgden. In deze tijd speelde hij bijna uitsluitend klassieke muziek. Na het behalen van het diploma uitvoerend musicus kwam Paul via verschillende luidruchtige ensembles toch weer bij de elektrische gitaar. Ook het beluisteren van de solo van Allan Holdsworth bij “In the Dead of Night” bracht een nieuwe interesse voor de elektrische gitaar. Chiel Meijering componeerde een gitaarconcert “ Zou het pijn doen?” en vanaf dat moment speelt hij in orkest de ereprijs. Naast het lesgeven aan het Hilversums Conservatorium en diverse muziekscholen was er ook nog tijd voor verschillende popgroepen en de jazzrock-groep Electric Games. Ook werden er zo nu en dan uitstapjes naar symfonie orkesten, musical en het ASKO|Schönberg Ensemble gemaakt. |
